Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-, Âişe’ye elinin kesilmesi için bedduâ etmiş midir?

Cevap:

Hamd, yalnızca Allah’adır.

Birincisi:

Âişe’nin -Allah ondan râzı olsun- kıssası, birdenfazla hadis kaynaklarında açık sahih isnadlarla gelmiştir.

Nitekim Âişe’den -Allah ondan râzı olsun- rivâyetolunduğuna göre o şöyle demiştir:

دَخَلَ عَلَيَّ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَبِأَسِيرٍ، فَلَهَوْتُ عَنْهُ، فَذَهَبَ، فَجَاءَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُعَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ: مَا فَعَلَ الْأَسِيرُ؟ ، قَالَتْ : لَهَوْتُ عَنْهُمَعَ النِّسْوَةِ فَخَرَجَ، فَقَالَ: مَا لَكِ؟ قَطَعَ اللهُ يَدَكِ، أَوْيَدَيْكِ، فَخَرَجَ، فَآذَنَ بِهِ النَّاسَ، فَطَلَبُوهُ، فَجَاؤُوا بِهِ،فَدَخَلَ عَلَيَّ وَأَنَا أُقَلِّبُ يَدَيَّ فَقَالَ:مَالَكِ، أَجُنِنْتِ؟قُلْتُ: دَعَوْتَعَلَيَّ، فَأَنَا أُقَلِّبُ يَدَيَّ، أَنْظُرُ أَيُّهُمَا يُقْطَعَانِ، فَحَمِدَاللهَ وَأَثْنَى عَلَيْهِ ، وَرَفَعَ يَدَيْهِ مَدًّا وَقَالَ: اللهُمَّ إِنِّيبَشَرٌ، أَغْضَبُ كَمَا يَغْضَبُ الْبَشَرُ، فَأَيُّمَا مُؤْمِنٍ أَوْ مُؤْمِنَةٍ دَعَوْتُعَلَيْهِ، فَاجْعَلْهُ لَهُ زَكَاةً وَطُهُورًا. [روى الإمام أحمد في مسنده]

“Bir gün Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- yanında bir esirle yanıma geldi. Ben, (yanıma gelen kadınlarla konuşurkendalmış ve) esiri unutmuştum. Durumu fark edipfırsatını bulan adam ise aradan sıvışıpkaçıvermişti.

Bir süre sonra Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- tekrargelince:

-Esir ne yaptı (nereye gitti)? Diye sordu.

Âişe (boynunu büktü ve üzülerek):

-Kadınlarla birlikte ben de dalıpgitmişim! dedi.

Bunun üzerine Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-ona:

-Hay Allah senin elini veya iki elini kessin! Diye bedduâedip dışarı çıktı.

İnsanlar arasında onun yakalanmasınıistedi. Esiri aramaya başladılar. Nihayet esiri yakalayıpgetirdiler.

Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- yanımagirdiğinde ben ellerimi evirip çeviririyordum. Bunun üzerine bana:

-Sana ne oluyor? Sen delirdin mi? dedi.

Ben:

-Bana bedduâ ettin ya;ellerimden hangisi kesilecek diye bakıp duruyorum! Dedim.

Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Allah’a hamdedip senâda bulundu ve ellerini yukarı kaldırarak şöyle duâetti:

-Allahım! Ben bir beşerim ve bir beşergibi ben de öfkelenirim. Erkek ve kadın hangi mü’mine bedduâ etmişsem, bunu sen,onun için maddî ve manevi kirlerden arındıracak bir temizlik vesilesikıl!”İmamAhmed Müesnedi, c: 40, s: 303

Bu hadiste, birçok yönden annemiz Âişe’yi -Allah ondanrâzı olsun- ayıplayan bir kusur ve noksanlık yoktur.

Birinci yönü:

Bu kıssada ne Âişe -Allah ondan râzı olsun- kendisi,ne de onun yanına gelenler, onun dînini ve takvâsınıayıplayan bir şey görmüştür. Dolayısıyla bukıssayı haber veren kişi, bizzat Âişe’nin -Allahondan râzı olsun- kendisidir. İşte bu, kısada geçenşeyin normal bir olay olduğuna delâlet eder. Yoksa bu olaydaÂişe’nin -Allah ondan râzı olsun- dîni ile ilgili hiçbirşey yoktur.

İkinci yönü:

Bu kıssada Âişe’nin -Allah ondan râzı olsun-menkıbesi vardır. Zirâ Nebi -sallallahu aleyhi ve sellem-, onuürküten bedduânın yerine ona rahmet, fazîlet ve günahlarındantemizlenmesi için duâ etmiştir.

Nitekim olayın sonunda Nebi -sallallahu aleyhi ve sellem-şöyle buyurmuştur:

“Allahım! Ben birbeşerim ve bir beşer gibi ben de öfkelenirim. Erkek vekadın hangi mü’mine bedduâetmişsem, bunu sen, onun için maddî ve manevi kirlerdenarındıracak bir temizlik vesilesi kıl!”

Üçüncü yönü:

Bu hadiste annemiz Âişe’ye -Allah ondan râzı olsun- büyükbir müjde vardır. Şöyle ki: Annemiz Âişe -Allah ondanrâzı olsun-, Allah Teâlâ katında îmân ehlindendir. Çünkü Nebi-sallallahu aleyhi ve sellem- hadisin sonunda şöyle buyurmuştur:

“…Erkek ve kadın hangi mü’mine bedduâ etmişsem, bunu sen,onun için maddî ve manevi kirlerden arındıracak bir temizlik vesilesikıl!”

Dördüncü yönü:

Nebi -sallallahu aleyhi ve sellem- bu hadiste Âişe’nin -Allahondan râzı olsun- bu bedduâyı hak etmediğini, ona bedduâetmesinin hiçbir şer’î sebebinin olmadığını, insanoluşu gereği (hata ederek) bunu yaptığınıkendisine açıklamış, bu bedduâdan vazgeçmiş vegünahlarına keffaret olması için ona duâ etmiştir.

Annemiz Âişe’ye -Allah ondan râzı olsun- yapılanbirinci duâda (yani bedduâda) duâsına icâbet olunmamış,dolayısıyla eli kesilmemiş, Âişe -Allah ondanrâzı olsun- vefat ederken de kendisine bu bedduâdan bir şey isabetetmemiştir. Bu ise, hadisin sonunda onu îmânla müjdelemekte ve onahayır duâ etmektedir.

Annemiz Âişe’nin -Allah ondan râzı olsun- fazîletini ispateden onlarca hadisi ile pak ve temizden başka bir şeyi sevmeyen Nebi -sallallahualeyhi ve sellem-‘in ona olan aşırı sevgisini görmezden geliponu ayıplamaya ve karalamaya çalışan bu kimselere hayretediyoruz. Oysa bu gibi hadisler, gerçekte annemiz Âişe -Allah ondanrâzı olsun- için bir menkıbedir. Ama onlar, düşünemeyen birtopluluktur.

İkincisi:

Dalâlet ehli ile tartışırken ve onlarınşüphelerini dinlerken, onlara ancak dînî ilimde bir pâyeye ulaşan vebu şüphelere cevap verebilecek güce sahip olan kimsenin cevap vermesi,daha güzel ve yerinde olur.

Bir müslüman, dînî ilimde bir pâyeyeulaşmamışsa, dalâlet ehlinin şüphelerine kulak vermesidoğru değildir.

Nitekim selef-i salih, bid’at ehli ile oturmayı veonların sözlerine kulak vermeyi yasakladıkları bilinen birbir şeydir. Şüphesiz sizin durumunuza ve yaşınıza enuygun olanı, dîninizi ve peygamberinizin sünnetini öğrenmeyegayret etmeniz ve bu yol üzere sebat göstermenizdir. Bid’at ehlinden yüzçevirin, onların sözlerine kulak vermeyin ve bu gibi şüphelerecevap verebileceğiniz bir ilme sahip oluncaya kadar onlarlatartışmayın.

Allah Teâlâ en iyi bilendir.